In de beeldende kunsten speelt de waarneming een allesbepalende rol.
Geen waarneming, geen kunstbeleving. In het beeldend oeuvre van David Speybrouck komt daar een zintuiglijk element bij: de tastzin. Speybrouck creëert een spanningsveld tussen datgene wat men ogenschijnlijk ziet en datgene wat men letterlijk en figuurlijk voelt. Speybrouck tast de grenzen af en zoekt de convergentie tussen de basisgedachte en het mogelijke resultaat. Belangrijke aspecten zijn de vorm en de ritmiek, de volheid en de leegte en het al dan niet gebruik van opvallende kleuren. Maar het resultaat hangt uiteindelijk altijd af van de positie van de toeschouwer/de waarnemer. De belichting en het daaruit voortvloeiende schaduwspel bepalen immers mee het concept en de esthetiek van het kunstwerk.

Met zijn werken schept Speybrouck onmiskenbaar een eigen beeldtaal, een Art Language. De Scriptusdoeken zijn daar de veruitwendiging van.  

 

(tekst: Jan Van Herreweghe 2018)

​

​

"Mijn positieve beperking ‘kunnen zien’ wordt zo eerder de oorzaak van een spanningsveld tussen visueel en tast, tussen de basisgedachte en het mogelijke visuele resultaat waar ik licht en schaduw een bijzondere rol toebedeel. Het is als een slingerbeweging waarbij de focus beurtelings op concept en esthetiek ligt en beiden elkaar om beurt aanvullen en bijsturen."